Donatie van familie van Tim Pelle

Op 25 september overleed Tim in zijn kamer in Amsterdam Oost. Hij werd doorzijn huisbaas levenloos aangetroffen op zijn bed. Officiële doodsoorzaak: “Ademdepressie door combinatie van zware middelen”. In gewoon Nederlands “een overdosis”.  Tim is 24 jaar oud geworden.

Tim, geboren 18 november 1996 was letterlijk al een lastige bevalling.Omdat zijn navelstreng dubbel om zijn hals gewikkeld zat moest de Gynaecoloog een noodgreep uitvoeren waardoor de start al gelijk stressvol was.   

De jaren daarna verliepen eigenlijk zeer gladjes maar achteraf wel met hier en daar een rimpel. Tim was zeer snel met praten, iets wat hij zijn hele leven in overvloed zou blijven doen. Ook met lopen was hij zeer snel. Al rond zijn eerste verjaardag wist hij duidelijk aan te geven uit de buggy te willen om zelf te lopen d.m.v. een duidelijke instructie.

De lagere school vertoonde geen standaard patroon. In groep 1 werd hij al snel neergezet als volwassene in zakformaat omdat hij liever met de leraren sprak of de teksten op de kliko bak probeerde te lezen i.p.v. spelen met zijn klasgenootjes. Uiteindelijk resulteerde dat afwijkende gedrag in meerdere psychologische onderzoeken en bijbehorende labels. Uiteindelijk kreeg Tim het advies voor een middelbare school met de sterke klassikale aanpak omdat hij heel makkelijk afgeleid was. Ook tijdens zijn middelbareschooltijd werd Tim als nel beoordeeld door de schoolpsycholoog en doorverwezen naar een praktijk voorkinderpsychologie. Na een redelijk turbulente middelbareschooltijd haalde hij toch relatief gemakkelijk zijn diploma. De poging te studeren aan de Hogeschoolvan Amsterdam zou niet meer worden dan een poging die bij elkaar wel meer dan 4jaar duurde.

Al tijdens de middelbareschooltijd begon Tim zijn dubbelleven. Thuis was daar lang niet veel van te merken. Pas toen wij wakker gemaakt werden door zijn vriendin die bij ons sliep dat Tim niet wakker wilde worden, kregen we mee dater iets meer aan de hand was. Tim was out gegaan doordat hij GHB gebruikt had om in slaap te komen. Dat was het begin van een rollercoaster rit langs artsen, psychologen, psychiaters, coaches, klinieken en andere hulpverleners. Tim was toen net 19 jaar.

In de eerste periode wist hij de psychiater en begeleiders nog te overtuigen dat het niets meer was dan puberaal gedrag en dat hij gewoon aan het experimenten was. Pas later in 2019 na een interventie van zijn vrienden inEemnes gaf hij toe dat hij wel wat hulp kon gebruiken. Dit resulteerde in zijn eerste kliniek opname bij Spoor6 in Bussum.

Mei 2020 belandde Tim in een psychose nadat hij Cold Turkey gestopt was met allerlei middelen. Na weer een kliniek opname, dit keer Solutions in Voorthuizen, kon Tim terecht in een beschermd wonen programma van stichtingNovaHouse in Amsterdam. Hier leek de zon te gaan schijnen. Van bierbuik en zwaarmoedig transformeerde hij naar sixpack en hoopvol. Even leek het dat hij het ging redden. Nadat Tim het NovaHouse had verlaten om zelfstandig inAmsterdam te gaan wonen kwam het al snel tot een ernstige terugval afgelopen Mei2021. Zijn toenmalige huisbaas kon nog net op tijd alarm slaan na overmatig gebruik en redde daarmee zijn leven.

Daarna volgde weer een kliniek opname, dit keer in de Jellinek inAmsterdam. Voor Tim werd het licht aan het einde van de tunnel steeds flauwer en de rit steeds wilder totdat het pikkedonker en oorverdovend stil werd op zaterdag 25 September. Dit keer had hij zichzelf stilletjes in een eeuwige slaap weten te brengen.

Het heeft allemaal geen zin meer maar duizend vragen blijven over. In tussen is het voor ons duidelijk geworden dat Tim vooral een gevecht leverde met zichzelf. Al jong klaagde hij dat hij zo’n huilerig gevoel had en dat er veellawaai was in zijn hoofd. Op zijn kamer vonden wij een kaart van een vriendin met de veelzeggende zin “ik houd meer van jou dan jij van jezelf”.

Hoeveel schade Tim ook heeft veroorzaakt, hoeveel mensen hij ook heeft gekwetst, hij heeft altijd uit onmacht, onzekerheid en schaamte gehandeld.Nooit is hij er bewust op uit geweest andere personen te benadelen. Het was simpelweg bijkomende schade bij het verdoven van onrust en pijn.   

Tim en ik gingen regelmatig uit eten en dan naar de film. Zelfs toen hij al behoorlijk met zichzelf in de knoop zat toonde hij nog steeds een grote mate van innemendheid en flair die mij sterk deed denken aan zijn moeder en Opa. Naeen tijdje in de rij te hebben gestaan bij een sushi restaurant liep hij weg met de woorden wacht maar even. Ik zag hem lachen met een ober en drukgebaren.  Toen hij terugkwam wilde ik weten waar hij die ober van kende.Nergens van dus. Intussen was hij al druk in gesprek geraakt met de personen achter en voor ons in de rij. Ik denk niet dat deze mensen gemerkt hadden dat achter deze gezellige prater een persoon schuilging met een zware last op zijn schouder. Tim had de kwaliteiten om een drol nog op een moorkop te laten lijken.  

De afgelopen jaren zijn wij als naaste familie in gaan zien dat Tim niet langer een recreatieve gebruiker was die geen maat kon houden maar vooral gebruikte om rust te vinden. Eigenlijk was Tim gewoon ziek en was niet meer instaat om een van de vele reddingsboeien te grijpen.  Tim gaf aan de kracht niet meer te hebben om iedere dag bezig te zijn met niet te gebruiken.

De dagen na zijn overlijden is het ons duidelijk geworden dat ondanks alle negatieve aspecten Tim bij veel mensen toch leuke en fijne herinneringen nalaat. Tim werd gezien als een verbind er omdat hij altijd in was voor iets nieuws en dat graag wilde delen met zoveel mogelijk mensen om zich heen. Hij had humor en wist de boel op sleeptouw te nemen.

Na zijn afscheid heb ik mijzelf de vraag gesteld of ik geen ongelofelijke haat heb ontwikkeld tegen drugs en drugsgebruik. Zelfs na van zeer dichtbij meegemaakt te hebben wat drugs met een jong iemand kan doen, ga ik geen belerend vingertje heffen tegen recreatief gebruik. De meeste personen kunnen reguleren maar voor wie dat niet lukt moet er naast vooral begrip de juiste informatie, preventie en hulp zijn. Tim en zijn lotgenoten zijn geen slechte mensen, ze hebben vooral dikke pech.

We hebben werkelijk alles geprobeerd om Tim te helpen: drie verschillende klinieken, een Safe House, een coach, psychologische en psychiatrische trajecten tot zelfs zelf als ouders in therapie gaan om de situatie positief te keren. Tijdens deze rollercoaster rit zijn wij tegen dikke muren aangelopen met de hulpvraag voor Tim. Bijvoorbeeld de verzuiling binnen de geestelijk gezondheidszorg en het ontbreken van de regierol. Ook is de privacywetgeving in dit soort situaties niet erg behulpzaam waardoor wij als familie behoorlijk vaak buitenspel gezet werden.

Dit is allemaal precies waarom we tijdens de uitvaart i.p.v. bloemen geldwilden inzamelen om daarmee een stichting te steunen die zich hardmaakt voor vooral preventie bij de jeugd maar zich ook actief in het maatschappelijk debat mengt.  

Solutions, een van de klinieken waar Tim opgenomen is geweest, heeft ons in contact gebracht met Kelly van de stichting Be-Aware. Een stichting met veel ervaringsdeskundigheid die zoveel mogelijk kinderen net als Tim en hun ouders wil bereiken en hen wil waarschuwen nog voor het te laat is.

Wat een troost zou het geven als de nalatenschap van onze zoon Tim iemand via Be-Aware zou kunnen redden. Al is het er maar een.